News » .बाहिर चर्को मुक्तिका कुरा गर्ने माओवादी नेताको घरमा चरम हिंसा .........

माओवादी जनयुद्ध समाजमा राजनीतिक चेतना जगाउने उच्च आन्दोलन मानिन्छ ।

तर, त्यही आन्दोलनमा जोडिएर नेतृत्व गरेका केही नेताहरुले आफूले हिजो गरेका ती कुराहरु आफैले उल्लंघन गर्दै गएको देखिन्छ । हरेक क्षेत्रमा जनतालाई अधिकार खोज्न सिकाएर धेरै सपना देखाएको माओवादी आन्दोलनमा लागेका नेताहरुले यसरी आफैले हिजो बोलेका कुराको उल्लंघन गरेको सुन्दा देख्दा आम मानिसमा झन् आक्रोश बढ्दै गएको देखिन्छ । यसको चरम नमूना बनेका छन् कुनै समयका चर्चित विद्यार्थी नेता एवं बैद्य माओवादीका केन्द्रीय सदस्य लेखनाथ न्यौपाने । उनले जनयुद्धकालमा धेरै पटक महिलामाथिका हिंसाका विरुद्ध चर्का चर्का भाषण गरे । पुरानो समाजका विकृतिमाथि धेरै प्रहार गरेर मान्छेलाई त्यसका विरुद्ध बन्दुक नै उचाल्न निकै उक्साए पनि । कतिलाई त उनले जनकारवाहीको भागिदार पनि उनले बनाए । तर, तिनै नेताले आफ्नो घरमा भने श्रीमतीमाथि चर्को मानसिक र यातना दिएको खुलासा भएको छ । युद्धकालमा जीवनसाथी गुमाएपछि अर्को विवाह गरेका माओवादी न्यौपानेले चरम हिंसाको शिकार बनाएर दोस्रो श्रीमतीलाई सम्बन्ध विच्छेद गर्न बाध्य बनाएर अहिले अर्को बिवाह गरे । तिनै लेखनाथले दिएको अनेक यातनाको पीडाबारे उनकी पूर्व जीवनसंगीनी आस्था घिमिरेसँग सौर्य दैनिकले कुराकानी गरी एक सामाग्री प्रकाशन गरेको छ । कुराकानीमा विद्यार्थी नेतृ समेत रहेकी आस्था घिमिरेले लेखनाथको व्यक्तित्व बचाइदिनका लागि आफूले लामो समय सहेर बसेको बताएकी छन् । साथै उनले लेखनाथसँग बिताएको आफ्नो समय पूरै कालो रहेको र उनीसँग विवाह गर्नु आफ्नो ठूलो गल्ती रहेको बताएकी छन् । प्रस्तुत छ सौर्य दैनिकले प्रकाशन गरेको उनको अनुभूती उनकै शब्दमाः नचाहँदा नचाहँदै पनि बेला बेला लेखनाथसँग मेरो नाम जोडिन्छ । जनयुद्धको समयदेखि आहिलेसम्म मैले पनि जीवनको महत्वपूर्ण समय गुमाएकी छु । लेखनाथको श्रीमती हुनुभन्दा पहिला नै मैले राजनीति गरेकी हुँ । तर, मेरो क्षमतालाई गुमनाम गर्ने कोशिस भयो । भविष्यका सपना सुनौला थिए । तर, टिक्न सकेनन् । विगत सम्झदा दुःख लाग्छ, अहिले खुसी छु, कसैको हिंसाको सिकार हुन नपरेकोमा । अबको दिन आफ्नै पहिचानमा बाँच्न चाहन्छु । जे सक्छु, आफ्नै बुताले गर्छु । लेखनाथ मकवानपुर पार्टी इन्चार्ज थिए । म त्यहीको पार्टीमा संगठित भएको कारण ०६१ मा पहिलोपटक उनीसँग भेट भयो । म उनलाई इमानदार कर्तव्यनिष्ट नेताको रूपमा हेर्थें । साच्चै उनि मैले बुझेको तीन वर्ष धेरै राम्रा थिए । नराम्रो केही देखिनँ । पार्टी खुला राजनीतिमा आएपछि म पनि विद्यार्थी राजनीति गर्न काठमाडौं आएँ । बस्ने ठाउँ नभएकोले उनको बहिनीसँगै बसे । लेखनाथलाई धेरै सम्मान गर्थें । लाग्थ्यो, उनले युद्धमा श्रीमती गुमाए, कति पीडा होला रु सकेसम्म उनको निजी काममा सहयोग गर्थें । उनीप्रति मात्र नेताको व्यवहार थियो, प्रेम थिएन । एक दिन बिहेको प्रस्ताव गरे, विनासोच ओके भनेँ । ०६३ फागुनमा बिहे भयो । परिवारसँग राम्रो सल्लाह पनि गरिनँ, थाहा पाएछन् । उमेर मिल्दैन हुँदैन भने तर मैले आफैं निर्णय लिएँ । ००० उनीसँग बितेका चार वर्षमा एक वर्ष मात्र राम्रोसँग बित्यो । बाँकी तीन वर्ष मानसिक तनावमा बिते । त्यो समय मेरा लागि कष्टकर बन्यो । धेरै मानसिक यातना भोगेँ मैले । जनयुद्धमा लाग्दा र पछिका समयमा महिला मुक्तिका धेरै कुरा गरेँ । गाउँमा घरेलु हिंसा र सामाजिक हिंसामा परेका महिलाको पक्षमा वकालत गरियो । सिंगो महिला मुक्तिका लागि युद्धमा होमिएको थिएँ । तर, आफैं प्रताडित भएँ, मैले भोगेको घरेलु हिंसा दर्दनाक छ । कहिलेकाहीँ सोच्थेँ, मैले रोजेको बाटो काँडैकाँडाले घेरिएको रहेछ । आफैं हिंसामा बस्नेले कसरी दिन सक्छ अरूलाई मुक्ति ? सहन सक्ने महिला भएको भए सम्बन्धविच्छेद हुँदैन थियो । मैले सहने कोसिस गरेँ । सकिनँ । थाकेँ । जीवन आँसुमा डुब्नका लागि होइन, केही गर्नका लागि हो भनेर मुक्ति खोजेँ । ००० कति दिन यसरी परमहिलासँग हिँड्लान भनेर तीन वर्ष अनेक कोशिस गरेँ । म चाहँदैन थिएँ, मेराकारण उनको राजनीतिक छवी धमिलियोस् । मसँग लेखनाथको स्तर मिल्दैन थियो । उमेर, राजनीतिक हैसियत, वैचारिक स्तर, जिम्मेवारी जस्ता कुरामा उनी मभन्दा धेरै माथि थिए । त्यो स्तरको नेतालाई बचाउनुपर्छ भनेर आफ्ना सबै कुरा त्यागेँ । पढाइ छोडेँ । महत्वपूर्ण राजनीतिक जिम्मेवारी त्यागेँ । उसका अगाडि म कमजोर जस्तै देखिएँ । चाहेको भए मैले आफ्नो बारेमा धेरै सोच्न सक्थेँ । तर, त्यो गरिनँ । उसको मानसिकता यसले सबै प्रकारको दमन सहेर बस्नुपर्छ भन्ने थियो । यो समाजको पुरुषवादी सोच होला, महिला आफ्ना पीडा सकेसम्म बाहिर ल्याउन चाहेनन् । तर, मैले सहन सकिन र बाहिर आएँ । माओवादीका धेरै नेता सांस्कृतिक विचलनको कारण कारबाहीमा परेका छन् । म लेखनाथले पनि त्यस्तो कारबाहीको दिन बहोर्न नपरोस् भन्ने ठान्थेँ । पार्टीको त्यो स्तरमा पुगेको नेतालाई जोगाउनुपर्छ भन्ने थियो ममा । पार्टीले त्यही स्तरको नेता पाउन धेरै लगानी गर्नुपर्छ भन्ने मैले बुझेको थिएँ । सकेसम्म आफू दुःखमा परेर पनि उसका विरुद्ध पार्टीमा उजुरी गरिन् । लेखनाथसँग बितेका चार वर्षलाई मेरो जीवनको कालो दिन भन्न चाहन्छु । लेखनाथबाट धेरै प्रताडित भएँ । त्यति बेला मैले भोगेको हिंसा अहिले सम्झन नपरे हुन्थ्यो भन्ने लाग्छ । श्रीमान् बेगर महिला बाँच्नै सक्दैन भन्ने मानसिकता बोक्नेहरूको अगाडि म एक्लै बाँचेर देखाउन चाहन्थेँ । महिला एक्लै बस्नै सक्दैनन्, पुरुषको सहारा अनिवार्य छ भन्ने कमजोर मानसिकतालाई चुनौति दिन चाहन्थेँ । अहिले म धेरै कुराले सन्तुष्ट छु । अहिले कसैको हिंसा सहनु परेको छैन । जीवनलाई अगाडि बढाउने उपाय खोज्दै छु । ००० छोरा जन्मिएको एक महिनापछि उनी बाहिर केटी लिएर हिँड्न थाले । पार्टी नेताहरूले मलाइ भन्थेँ, आस्थाजी, लेखनाथजीको बाहिर केटीहरूसँग सम्बन्ध छ, सम्झाउनु होला ।’ सम्झाउने प्रयास धेरै गरेँ । उनलाई मैले सम्झाएको मन पर्दैन थियो, सोच्थे मैले जे गरे पनि हुन्छ । त्यसैको विषयमा धेरै विवाद हुन्थ्यो । उनका कमजोरी थाहा पाएर पनि पार्टीमा भन्दैन थिएँ । सकेसम्म मिल्नुपर्छ भन्ने सोच थियो । जतिबेला मैले उनको बारेमा पार्टीमा कुरा गरेँ, त्यतिबेला धेरै ढिला भइसकेको थियो । मिल्नसक्ने अवस्था थिएन । त्यतिबेला पार्टीले पनि जस्तो भूमिका निर्वाह गर्नुपर्ने थियो गरेन । हामी कुनै हालतमा सँगै बस्न नसक्ने अवस्था पुगेका थियौँ । काठमाडौं जिल्ला अदालतमा सम्बन्धविच्छेद भयो । कानुनतः मैले चाहेको भए उनको सम्पत्ति दावा गर्न सक्थेँ तर, गरिनँ । जोसँग जीवन बाँच्ने भनेर बिहे गरियो उ त जीवनमा रहेन भने उसको सम्पत्ति के काम भन्ने लाग्यो । सम्बन्धविच्छेद हुँदा छोरा मसँग बस्ने र उसको लालनपालन, पढाइ र स्वास्थलगायते खर्च बाबुले बेहोर्ने फैसला भएको थियो । सुरुका दिनमा उनले फैसला कार्यान्वयन गरे तर केही समयपछि उनले आफ्नो दायित्व पूरा गरेनन् । म आर्थिक रूपमा कमजोर थिएँ र अहिले पनि मेरो अवस्था त्यही हो । पढाइ छाडेर पार्टीमा लागियो, कमाउने काम गरिएन । उनले छोराको खर्च नभरेपछि मलाई समस्या आयो । बाध्य भएर उनलाई भनेँ, छोरा तपाईंसँगै राख्नु । म चाहेको बेला भेट्न आउँछु । उनले हुन्छ भने । मौखिक सहमतिको आधारमा मैले छोरा उनलाई जिम्मा लगाएँ । ००० जब उनले तेस्रो बिहे गरे त्यसपछि उनको कुरा फेरियो । सर्त राखे, छोरा उनीसँग बस्ने भए मैले भेट्न नपाउने, भेट्न मन भए मैले राखेर उसको सबै खर्च पूरा गर्नुपर्ने । म अहिले छोरोको सबै खर्च धान्न सक्ने अवस्थामा छैन । छोरा जतिबेला पनि मसँग आउन तयार छ । सबै निर्णय भावनाले गर्न सकिँदैन रहेछ दिमागले सोचेर गर्नुपर्ने रहेछ । अहिले छोरा लिँदा म समस्यामा छु । आफैं केही गर्न सकेको छैन । उसलाई ल्याउँदा आमाछोरा दुवैको भविष्यमा संकट आउँछ । पढाउन पर्‍यो बिरामी हुँदा उपचार गर्नुपर्‍यो । त्यो सबै क्षमता मसँग छैन । सायद मेरो कमजोर आर्थिक अवस्था बुझेर उसले त्यो सर्त राखेको होला । नौ महिना कोखमा राखेर जन्माउने म, दुःखले हुर्काउने म तर, चाहेको बेला म छोरा भेट्न सक्दिनँ । उसलाई अँगालोमा लिन मन हुन्छ सक्दिनँ । छोरासँगै विगत सम्झेर रुन मन लाग्छ । भूकम्प आएपछि भेट्न गएँ । कोठाभित्र पस्न दिएन, छोरा आएर ढोका खोल्यो । पार्टीका नेता पनि उनको कोठामा थिए, उनीहरूको अगाडि मलाई अपमानित गर्ने काम भयो । छोरा चाहिने भए सधैँको लागि लैजा भने । मैले ल्याउन सकिनँ, छोरो झोला बोकेर निस्कियो मसँगै आउन । तर, मनमा गाँठो पारेर उसको भविष्यको लागि भनेर छोडेर आएँ । जति बेला म छोराको लालनपालन र पढाइ पूरा गर्न सक्ने हुनेछु त्यति बेला ल्याउँछु । अहिले पनि उसको व्यवस्था गर्न सक्ने भए ल्याउथेँ तर त्यो सम्भव छैन । म यति बेला राजनीतिक रूपमा जिम्मेवार छु । पार्टीको काठमाडौं जिल्ला कमिटीमा छु । अनेरास्ववियूको केन्द्रीय सचिवालयको जिम्मेवारी सम्हालेको छु । लेखनाथ र मेरो राजनीतिक विचार बाटो फरक छ । अब यो मूलुक परिवर्तन गर्ने विप्लवले नेतृत्व गरेको माओवादीले मात्र सक्छ । त्यसैले एमाओवादी ड्यास माओवादी हुँदै यहाँसम्म आएको छु । विगत बिर्सेर वर्तमान बनाउने प्रयासमा छु । यो २६ वर्षको उमेरमा आफूले गरेको कुनै कामको पछुतो छ भने लेखनाथसँग बिहे गरेकोमा छ । त्यो नै मेरो जीवनको सबैभन्दा ठूलो गल्ती थियो । उनीसँग नगाँसिएको भए जीवन फरह रूपमा अगाडि बढाउन सक्थेँ । source nonstopkhabar